Definicja Akulturacja

Co znaczy AKULTURACJA: to ogół zjawisk stworzonych wskutek bezpośredniego albo pośredniego kontaktu/zderzenia kultur. Przeważnie termin ten stosowany jest zamiennie z definicją asymilacji. O akulturacji mówią raczej antropolodzy odnosząc się do szablonowych społeczeństw, które zmieniają się pod wpływem kontaktu z kulturą zachodnią; natomiast socjologowie mówią o asymilacji na opisanie zmian w zachowaniu imigrantów. Zdarzenie akulturacji opisuje, jak ludzie, którzy urodzili się i wychowali w jednej kulturze, radzą sobie z życiem w innej kulturze.  Odpowiednio z modelem socjologa Miltona Gordona akulturacja jest jednokierunkowym procesem, prowadzącym do pełnej asymilacji przybyszów w nowej kulturze. Natomiast John W. Berry twierdzi, Iż mechanizm ten jest dwuwymiarowy – emigranci muszą odpowiedzieć sobie na dwa pytania: czy kultura, gdzie zostali wychowani, warta jest zachowania? i czy należy przyjąć kulturę, do której przybyli? Efektem rozważenia tych kwestii są cztery możliwe strategie akulturacyjne: integracja, asymilacja, separacja albo marginalizacja. Integracja bazuje na tym, Iż emigrant uczy się zachowań typowych dla nowej kultury, ale również chce zatrzymać tradycję – język, przyjaciół i zwyczaje – ze swoich stron rodzinnych. W zależności od sfery życia wybiera inne kultury, np. w pracy zachowuje się kompletnie odpowiednio z wymaganiami kultury państwie, do którego przybył, zaś w domu podtrzymuje dawną tradycję. Jeżeli przybysz stara się bezkrytycznie przejąć wszystkie obyczaje i zachowania typowe dla kultury, gdzie się osiedlił, mówimy o asymilacji, np. Turek muzułmanin po przybyciu do Niemiec mówi po niemiecku, je wieprzowinę, trzyma się z dala od innych Turków, nie interesują go losy państwie pochodzenia, a na pytanie, skąd jest, odpowiada: „z Bawarii” albo „z Nadrenii”.  Jeżeli jednak przybysz uzna, Iż nowa kultura nie podoba mu się, nie chce albo nie potrafi nauczyć się języka w nowym państwie, to znaczy separację. Taka osoba mieszka tylko pośród rodaków, uznaje tylko rodzime zwyczaje. Przybysz może także odrzucić obie kultury, a więc ulec marginalizacji. Są tacy, którzy przeżywają anomię, a więc alienację kulturową: lub odrzucają kultury, ponieważ chcą być traktowani jako jednostki, a nie reprezentanci kultury, lub także aspirują do innej niż obie odrzucone kultury albo subkultury. Akulturacja i spotkanie z nową kulturą rodzi stres. Niekiedy mówi się o szoku kulturowym. Kalvero Oberg zakłada, Iż przebiega on od miesiąca miodowego, a więc zachwytu obcą kulturą, przez dezorientację, a więc poczucie nieadekwatności, reintegrację, a więc odrzucenie obcej kultury, aż do autonomii i niezależności, gdy osoba zyskuje kompetencje potrzebne w nowej kulturze