Definicja Afektu infuzja

Co znaczy AFEKTU INFUZJA: (od ?Xac. infusio – wylewanie) to mechanizm opierający na tym, Iż wiadomość niosąca ładunek emocjonalny oddziaływuje na mechanizmy poznania i oceny. Zostaje poprzez nie wchłonięta, ingerując w nasze przemyślenia i modyfikując ich rezultat końcowy. Regularnie przeżywane poprzez nas emocje i nastroje wpływają na nasze sądy, wybory i decyzje. Czasem ten wpływ się zaznacza, czasem nie. Schemat australijskiego psychologa Josepha Forgasa tłumaczy tę niespójność różnorodnością strategii przetwarzania informacji. Odpowiednio z nim, nastrój może wpływać zarówno na treści poznawcze – a więc na to, o czym myślimy, jak i na sposób przetwarzania informacji – a więc na to, jak o tym czymś myślimy. Forgas odznacza cztery strategie przetwarzania informacji. Pierwsza, strategia bezpośredniego dostępu, sprowadza się do bezpośredniego wyszukania ukształtowanej już przedtem recenzji albo postawy wobec partii politycznej. Druga, strategia przetwarzania zmotywowanego, jest uruchamiana wtedy, gdy mamy mocną motywację, wyraźny cel – np. bronimy własnej wartości lub faworyzujemy własną grupę. W obu sytuacjach niewiele prawdopodobne jest, ?Xeby afekt wpłynął na sukces. Z kolei infuzja afektu zachodzi przy strategii heurystycznej, gdy w prostych, typowych przypadkach myślimy na skróty, szukamy szybkich odpowiedzi, nie angażując się zbytnio. Własny nastrój uznajemy wtedy za źródło informacji o swych ocenach. Przeważnie dochodzi do infuzji afektu w trakcie ostatniej z zaznaczonych poprzez Forgasa strategii – przetwarzania analitycznego. Wymaga ona od nas zrozumienia i interpretowania informacji. Stosujemy ją, gdy element oceny jest skomplikowany, nietypowy, a równocześnie przypadek wymaga od nas trafnego wykonania zadania. Paradoksalnie, afekt tym bardziej wlewa się i zakłóca nasze poznanie, im bardziej wnikliwie i analitycznie przetwarzamy wiadomości. W eksperymentach Forgasa na początku wprowadzano badanych w dobry albo niedobry nastrój, a w dalszym ciągu proszono o opinię na temat osób siedzących przy kawiarnianym stoliku. Pary te pasowały do siebie pod względem na przykład urody czy wieku albo nie pasowały. Widok tych drugich, niedopasowanych par, częściej uruchamiał – jak zakładano – przetwarzanie analityczne i w rezultacie oceny pary bardziej podlegały nastrojowi, w jaki wprowadzono przedtem osoby badane